|
||||||||
“ In music folklore, the train might have associations with the freight-hopping bluesmen of yore, but with this restless boogie-woogie innovator stoking the furnace, this latest project is a charging locomotive – surging forward, crashing through boundaries of genre, sweeping up fresh sounds and clattering headlong past the doubters... “ In 2018 ontving de getalenteerde, veelzijdige zanger, pianist, componist en songwriter Victor Wainwright uit Savannah, GA, opnieuw de Blues Music Award in de categorie “Pinetop Perkins Piano Player of the Year”. Dit was dat jaar niet zijn éérste, want er volgden nog erkenningen. In het voorbije jaar o.a. een Grammy nominatie voor zijn titelloos album met zijn band, The Train. Victor groeide op in een familiale omgeving, waar muziek in de lucht hing. Hij zocht zijn eigen weg, die hem ook de zijpaden van de rootsy blues deden verkennen en hem uiteindelijk in Florida en Memphis, TN, deed belanden, waar in 2018 zijn titelloze album (‘Victor Wainwright & the Train’) opgenomen werd. Invloeden waaiden hem ondertussen ook vanuit New Orléans aan, want als boogiewoogie pianist leunt hij aan bij iconen als Dr. John, Professor Longhair en uiteraard ook Pinetop Perkins (1913-2011), destijds bij Wainwright een vriend des huizes. In 2004 ontmoette Wainwright in Ormond Beach, FL, Stephen Dees, waar ze beiden tijdens een benefietconcert afzonderlijk optraden. Dees, die in Florida geboren is, is een neef van "Fiddlin" Chubby Wise (Bill Monroe & the Bluegrass Boys), een bekende vedette van het countrymuziekprogramma Grand Ole Opry (van George Hay), dat wekelijks vanuit Nashville, TN, uitgezonden wordt. Dees was in de wieg gelegd om de country traditie in zijn familie verder te zetten, maar koos voor de R’n’R. Hij tourde als zanger/bassist al met o.a. Hall & Oates, Todd Rundgren, Pat Travers en Novo Combo. Dees werkte als songwriter/producer mee aan Wainwright’s debuutalbum ‘Piana From Savannah’, dat in 2005 uitgebracht werd. Na enkele geslaagde optredens samen, ontstond formeel de band The WildRoots. Hun debuutalbum ‘Beale Street to the Bayou’ werd opgenomen in 2009. Hierna volgden ‘Lit Up!’ (2011) en ‘Boom Boom’ (2015). In 2008 speelde Wainwright (als pianist Envy) samen met Reverend Billy C. Wirtz op Wirtz' livealbum ‘Pianist Envy - Group Therapy’. Na een spontane jamsessie in juli 2011 in Florida, werkte Wainwright samen met Damon Fowler, J.P. Soars, Chuck Riley & Chris Peet om een band te vormen, wat uiteindelijk Southern Hospitality zou worden. Hun eerste optreden was het ondersteunen van Buddy Guy in augustus van hetzelfde jaar op het Heritage Music Blues Fest in Wheeling, WV. In 2013 debuteerden ze (met producer Tab Benoit) bij Blind Pig Records met ‘Easy Livin'’. In 2014 won Wainwright tijdens de uitreiking van de Blues Music Awards voor het tweede opeenvolgende jaar, in de categorie “Pinetop Perkins Piano Player of the Year”. Sinds 2017 is Victor Wainwright de frontman van The Train. Hij werkte met zijn grote vriend co-producer Dave Gross aan het titelloos debuutalbum dat hij in 2018 samen met gitarist Pat Harrington, bassist Terrence Grayson en percussionist Billy Dean uitbracht. Rond het viertal schaarde zich tevens een groepje gastmuzikanten, waaronder de gitaristen Monster Mike Welch, Jeff Jensen en multi-instrumentalist Dave Gross zelf. Een duo hoornblazers geeft nog meer swing en drive aan de vaart van de symbolische hogesnelheid locomotief, die herinnert aan de vele hopeloze waaghalzen die er in het verleden ooit opsprongen, meestal met gitaarkoffer in de hand. “In de geschiedenis heeft de trein associaties met de vracht-meehoppende bluesmannen van weleer. Maar met de rusteloze boogie-woogie-innovator die nu de oven stookt, is dit nieuwste project een locomotief die vooruit schiet en, met frisse klanken beukt doorheen de grenzen van het genre…" Opnieuw met zijn band The Train, bracht Victor Wainwright in april bij Ruf Records zijn nieuwe album ‘Memphis Loud’ uit. Met twaalf eigen nummers, gitaristen Pat Harrington & Dave Gross (co-producer), drummer Billy Dean, bassist Terrence Grayson en enkele blazers (trompettist Doug Woolverton & saxofonist Mark Earley) trok hij vorig jaar in Memphis de studio in. De gastenlijst was lang, waardoor de wagons goed vol zaten en de treinrit nog uitzonderlijker maakte. Victor wist als machinist, de emotionele stoom die elkeen in zijn leven opgebouwd had, heel vakkundig te gebruiken om de trein vooruit te helpen. In de opener “Mississippi” hoor je de trein vertrekken en aan kracht winnen terwijl het achtergrondkoor voluit zingt, de hoorns blazen en Victor zijn lof over het zuiden emotioneel uitzingt. Als de trein even vertraagt kan Harrington zijn solo doen. Het soulvolle “Walk the Walk” ademt New Orléans. Victor, vanachter zijn piano, bedankt zijn ouders voor de goede zorgen en fijne jeugd, de opvoeding die ze hem gaven. In de titelsong combineert Victor vakkundig zijn gedreven piano ritme met het verhaal van een welwillende muzieklocomotief. Met echo’s uit New Orléans, hoorns en angstaanjagende kamerzang, roept “Sing” het gevoel op alsof je niet op adem kunt komen. Het is een filmisch gevoel van verstikken en emotioneel zwoegen, terwijl de muziek de pijn verlicht. “Disappear” moet het van de tekst hebben. Het is een nummer over plotseling verlies, met hartverscheurende zang en een zeer opzettelijk, zwaar einde. “Creek Don’t Rise” pikt je gelukkig weer op van de vloer met zonovergoten gitaren, opbeurende piano en het verhaal van een stel dat het weer ziet zitten en er goed mee “wegkomen”.In “Golden Rule” predikt Victor de bekende gelijkenis van weleer op een nieuwe wijze, met een funky ritme, op piano en Wurlitzer. Het weemoedige “America” beschrijft erg knap de toestand van de natie: “Links of rechts, een pad moeten we kiezen…”. “South End of North Bound Mule” valt op door zijn aanstekelige riffs en de verdoken humor en “Recovery” door de herkenbaarheid van zijn onderwerp en de sax solo. “My Dog Riley” is een ode aan Victor’s trouwe viervoeter: “Ik heb nog nooit zo'n goede vriend gehad…”, ook al wordt de hond vaak betrapt met “uit het toilet te drinken en in de vuilnis te zoeken…”. Het einde wordt rustig opgebouwd met “Reconcile”, een momentum over een epische emotionele reis. Chris Stephenson op Hammond (de melodie) en Greg Gumpel op gitaar (de solo) bepalen hier dit southern nummer. 'Memphis Soul' is veel “meer” dan een opvolger van het titelloos debuutalbum van Victor Wainwright & the Train. Het bevat “alles” wat je zoekt in zijn gesloten wagens en grooves. “ 'Memphis Soul' is much “more” than a follow-up to Victor Wainwright & the Train's self-titled debut album. It contains "everything” you’re looking for in its closed wagons and warm grooves… “ (ESC for Rootstime.be) Eric Schuurmans
Album track list: 01. Mississippi [w/ Stephen Dees] – 02. Walk the Walk – 03. Memphis Loud – 04. Sing – 05. Disappear – 06. Creek Don’t Rise – 07. Golden Rule [w/ Wiliam Dean, Patrick Harrington] – 08. America – 09. South End of North Bound Mule [w/ Greg Gumpel] – 10. Recovery – 11. My Dog Riley – 12. Reconcile [w/ Greg Gumpel, Chris Stephenson] / Words/music © 2020 by: Victor Lawton Wainwright Jr., and/or as [noted: 1,7,9,12] - Produced by: Dave Gross & Victor Wainwright Album line-up: Victor Wainwright: vocs, piano, Hammond B3, e- piano / Billy Dean: drums, percussion (1,6,7,9) / Terrence Grayson: bass, vocs (1,7,9,11) / Pat Harrington: guitar, vocs (1,2,7,9,11) / Mark Earley: baritone & tenor sax, clarinet / Doug Woolverton: trumpet, Flugelhorn / Dave Gross: guitar (4-6,8,10), percussion (1-5,8-12) – Featuring “special” Guests: Greg Gumpel: guitar (5,9,12) / Mikey Junior: harmonica (1) / Monster Mike Welch: guitar (8,10) / Chris Stephenson: Hammond B3 (12) / Vocals: Billy Dean (1,9,11), Dave Gross (3,11), Francesca Milazzo (6,8), Gracie Curran (1), Greg Gumpel (9), Mikey Junior (1,4), Nick Black (6,8), Patricia Ann Dees (1), Reba Russell (1,9,11), Stephen Dees (1), Terrell "Peanut" Reed (1) Discography Victor Wainwright: Memphis Loud, w/the Train [2020] | Victor Wainwright & the Train [2018] || Boom Town, w/the WildRoots [2015] || Easy Livin', w/Southern Hospitality [2013] || Lit Up!, w/the WildRoots [2011] | Beale Street to the Bayou, w/the WildRoots [2009] || Piana from Savannah [2005] ||
|
||||||||
|
||||||||
.jpg)
